I CAN'T SPEAK. (1)
નિહાળીને તુજને રોજ નયનમાં નીર વહી જાય છે,
કહેતી નથી તું કંઈ જ પણ, ખામોશી તારી ઘણું કહી જાય છે !
નિખાર પટેલ..એક વીસ વર્ષનો ફૂટડો અને ફાંકડો યુવાન ! પોણા છ ફૂટ ઊંચો, પતલી કમર અને પહોળો સીનો, લાંબા હાથ અને એવા જ લાંબા અને મજબૂત પગ. ઓપન શર્ટ નીચે લેટેસ્ટ સ્ટાઈલનું થિંગડા મારેલું અને ઢીંચણે ફાટી ગયું હોય એવું પેન્ટ એ પહેરતો. માથે વાળના ગુચ્છા જેવી હેર સ્ટાઇલ એના દેખાવને સડકછાપ બનાવતી.આજકાલ યુવાનોમાં ફેશન જ એવી આવેલી છે કે સંસ્કારી અને ખાનદાન ઘરના છોકરાઓ પણ બન્ને સાઈડથી વાળ સાવ કઢાવી નાખે અને માથા ઉપર છાપરા જેવા વાળ રાખે.
નિખારનો નિખાર સાવ બેહાલ થઈ ગયેલો.એની મમ્મી જીવ બાળે પણ પપ્પાએ "જા જીવી લે જિંદગી" કહીને છૂટ આપી હતી. પૈસાની કોઈ તાણ નહોતી એટલે દુઃખ કોને કહેવાય એની નિખારનો જાણ નહોતી.
કોલેજ જવા માટે સાયકલથી માંડીને બુલેટ સહિત હાર્ડલી ડેવીડસન જેવી ધૂમ બાઇક એના બંગલાના પાર્કિંગમાં ચકાચક થઈને પડી રહેતી.મારુતિ અલ્ટો થી માંડીને ઓડી અને ફોર્ચ્યુનર ગાડીઓથી પાર્કિંગ લદાલદ રહેતું.
હીરા ઉધોગના માંધાતા માધવ મારકણાનો સૌથી નાનો અને લાડકો દીકરો હોવાનું સદનસીબ એના ચરણોમાં આળોટતું હતું !!
દરેક નબીરાને હોય એમ જ નિખારને પણ એના પૈસે મોજમજા કરવાવાળા દોસ્તોની તાણ નહોતી.
એપ્પલના લેટેસ્ટ વર્જનના મોબાઈલમાં ફેસબુકીયા અને ઇન્સ્ટાગ્રામીયા દોસ્તો નિખારની એક ઝલક ઉપર ઢગલાબંધ લાઈકના થમ્સઅપના પરપોટા છોડતા.સ્કુલિંગથી જ ફ્રેન્ડ બનેલી રંગ બેરંગી પતંગિયા જેવી ફૂલ ફટાકડીઓ નિખારની ગર્લફ્રેન્ડસ બનવા તલપાપડ રહેતી.અને વોટ્સએપ ચેટિંગમાં અવનવા ફોરવર્ડ મેસેજને ફોરવર્ડ કર્યા કરતી.
નિખાર પણ ઓછો નટખટ ન્હોતો. પપ્પાએ કદી પૈસા ખૂટવા દીધા નહોતા પણ મમ્મીએ લૂંટવા દીધા નહોતા. પાઈએ પાઈનો અને
આખા દિવસની મિનિટે મિનિટનો હિસાબ રોજ સાંજે એની મમ્મી લેતી. એના ત્રણેય લેટેસ્ટ ફોનના સ્ક્રીન પાસવર્ડ એની મમ્મીને આપવા પડતા. જે ફોન ખુલે નહિ એ ફોન જપ્ત થઈ જતો. મમ્મી આગળ પ્રાઇવેસી જેવું કંઈ જ ચાલતું નહી. કોઈ પણ છોકરી સાથે માત્ર નિર્દોષ મિત્રતા જ રાખવાનો એની કડક મમ્મીનો આદેશ હતો. અને કોઈ છોકરી જ્યારે ''ગમી" જાય ત્યારે સૌથી પહેલા માંને બતાવવાનું વચન પણ એની મમ્મીએ લીધું હતું. ઘરમાં એક કાચના ટુકડા જેવી ખૂબ રૂપાળી ભાભી પણ હતી જે એના આ રૂપકડા દેવરજીની ખાસમખાસ ફ્રેન્ડ હતી.
આવો નિખાર ભણવામાં પણ નંબર વન હતો. લાડકોડ પર રાખવામાં આવેલી લગામ અને સુસંસ્કારોના પેગામ વડે એની જિંદગીના પથને એની મમ્મીએ કંડાર્યો હતો.
કોલેજમાં મોજ અને મસ્તી કરવાની એને છૂટ હતી.દોસ્તો સાથે પિક્ચર જોવા, નાસ્તા કરવા, પીકનીક પર જવું અને લેટેસ્ટ ડિઝાઇનના કપડાં, ગોગલ્સ, રિસ્ટવોચ, શૂઝ વગેરેનું કોઈ માપ નહોતું.પણ દીકરો ક્યાંય થાપ ન ખાઈ જાય એનું ધ્યાન એની મમ્મી સતત રાખતી.
કોલેજના પ્રથમ વર્ષમાં જ નિખાર પૂરેપૂરી રીતે નિખર્યો હતો. ક્લાસનો સી.આર. તો એ હતો જ.અને સેકન્ડયરમાં એ જી.એસ ની ચૂંટણી પણ લડવાનો હતો.
કોલેજમાં પ્રોફેસરો એને પર્સનલી ન ઓળખે તો જ નવાઈ ! પ્રિન્સિપાલથી લઈને પટ્ટાવાળો ચતુર પણ નિખારને ઓળખતો.
એની સાથે ભણતી દરેક નવયોવનાઓએ એની સાથેની ફ્રેન્ડશિપને આગળ વધરવાની કોશિશ કરી જોઈ હતી. પણ અમુક લીમીટથી કોઈ આગળ જઈ શકી નહોતી.આઈ લાઈક યુ થી વાત આઈ લવ યુ સુધી કોઈ પહોંચાડી શક્યું નહોતું. કોલેજમાં આવતા ખરબચડા ચહેરાના માલિક ચંદુ અને અંધારામાં શોધવો પડે એવો ઉજાસ પણ એક એક ચારુ અને ઉર્વીને લઈને બાગમાં બેસતાં થઈ ગયા હોવા છતાં નિખારના દિલની હાથણી કોઈપણ
છોકરી પર કળશ ઢોળતી નહોતી.
એના મિત્રવર્તુળમાં હવે કોક કોક ક્યારેક દબાતા સ્વરે કહેતું કે આ નિખલો ક્યાંક નંબર સિક્સ તો નથીને !!
એ સાંભળીને,એ દોસ્તોના પેટમાં પડેલો નિખારના પૈસાનો નાસ્તો પણ એ બધાને મજાકીયો આંનદ લૂંટી શકતા રોકી શકતો નહીં. અને આ તાળી મિત્રો એકબીજાને આંખ મારીને તાળીઓ મારતા.
નિખારનું મન જીતવામાં નિષ્ફળ ગયેલી ચકુડીઓ વળી ટાપશી પણ પુરાવતી કે, "હં..કં.. અં.. મને તો એવું જ લાગે છે..મેં તો ડેટ પર જવાની'ય ઓફર મારેલી..પણ એ સાલ્લો કયાંય પટતો નથી.."
"એની ભાભી જોઈ છે તેં..? બહુ જ રૂપાળી છે..હું એકવાર એના ઘેર ગઈ'તી..'' એક ચકુડી બોલી.
"હમમમ તો તો...'' આગળનું વાક્ય વગર કહ્યે આ મિત્રવૃંદ સમજી જતું અને ફરી એકબીજાની તાળી ઓ જીલાતી.
સેકન્ડ યર શરૂ થયું અને બીજા જ વિકમાં આ બધી ટિપ્પણીઓ અને છાનાખુણે થતી કાનાફુસીઓ પર પૂર્ણવિરામ મુકાઈ ગયું.
એક નવું એડમિશન કલાસની પહેલી જ બેન્ચ પર બેઠું હતું. એના વાળ ચપ્પટ ઓળીને એણે લાંબો ચોટલો લીધો હતો જે છેક કમરની નીચે સુધી પહોંચ્યો હતો. એના ગોળ અને ગૌરવર્ણ ચહેરો એની લાંબી કોડી જેવી ચોખ્ખી ચણાક આંખોથી કંઈક અલગ લાગી રહ્યો હતો. એકદમ સાદો પણ ખૂબ મોંઘો પંજાબી ડ્રેસ એણે પહેર્યો હતો. કપાળમાં એક નાનકડી બિંદી આખા ચહેરાના ઓજસને જાણે કે દીપાવી રહી હતી. સપ્રમાણ નાકમાં એક નાનકડી વાળી એના લુકને આઉટલુક કરી મુકતી હતી. એના કાન, માથાથી થોડા દૂર રહીને ઉપરના ભાગમાં પહેરેલી સોનાની વાળીઓનો ભાર કદાચ ઉપાડી ન શકતા હોય એમ નમી પડ્યા હતા. કાનના વચ્ચેના ભાગમાં અને બુટ ઉપર જુના જમાનાની રાજવાડી
અને કલાત્મક બુટ્ટીઓ એણે પહેરી હતી. એના હોઠ લાલી કર્યા વગર પણ લાલ હતા અને ગાલ,વગર પાવડરે પણ લીસા અને ગુલાબી હતા. એની લાંબી ડોકમાં એકદમ પાતળો ચેન અને એ ચેનમાં પહેરેલું ગણેશજીનું પેન્ડલ ગમે તેનું ચેન હરી શકે તેમ હતા. એના ડાબા હાથમાં પહેરેલી સુંદર ઘડિયાળ અને જમણા હાથમાં પહેરેલું હાથીદાંતનું નકશીકામ કરેલું કડું, એના હાથોની શોભા પણ વધારતું હતું.પગમાં એને નાના ઝાંઝર અને મારવાડી મોજડી પહેરી હતી.(બસ ને હવે ?)
કલાસમાં સૌ પ્રથમ એ આવીને પહેલી જ બેન્ચમાં બેસી ગઈ હતી.કલાસની પ્રથમ બેન્ચમાં અમથું'ય કોઈ બેસતું નહોતું. ધીમે ધીમે બધા સ્ટુડન્ટ આવવા લાગ્યા. નિખારને હવે આ કોલેજમાં ગમતું નહોતું. આજે એ છેલ્લા દિવસ માટે આવ્યો હતો. કોઈને કહ્યા વગર જ એણે કોલેજ બદલવાનો નિર્ણય લઈ લીધો હતો.પોતાની પીઠ પાછળ, તાલી દોસ્તોની ટીખળના અને અણીદાર શંકાઓના ભાલાઓથી એ વીંધાઈ
ગયો હતો.
કોલેજમાં લાંબો ચોટલો લઈને પહેલી જ બેન્ચમાં બેઠેલી, જોયા જ કરવાનું મન થાય એવી એ છોકરીને જોઈને આખો કલાસ નવાઈથી ભરાઈ ગયો હતો. છોકરીના દેખાવથી એ ગામડામાંથી આવી હોય એમ સ્પષ્ટ લાગતું હતું. એ એકલી જ બેઠી હતી અને કોઈની સામે પણ જોતી નહોતી. જાણે કે આખા કલાસમાં એ એકલી જ બેઠી ના હોય !
પ્રો.પ્રસાદ પોતાનું લેક્ચર લેવા કલાસમાં એન્ટર થયા એટલે બધા જ સ્ટુડન્ટ ઉભા થઈને ગુડમોર્નિંગ સર બોલ્યા. હમેંશા ખાલી રહેતી પ્રથમ બેંચમાં આજે એક ઊંચી અને રૂપાળી છોકરીને ઉભેલી જોઈને પ્રસાદ ''સીટ ડાઉન" નો સાદ પાડવાનું જાણે કે ભૂલી જ ગયા. એકીટશે પોતાને તાકી રહેલા સરને જોઈને એ છોકરી નીચું જોઈ ગઈ ત્યારે પ્રસાદને ''સીટ ડાઉન" બોલવાનું સાંભર્યું !!
"ન્યુ એડમિશન..?" પ્રસાદે પેલા બુલબુલને બોલાવ્યું.જવાબમાં પેલીએ માત્ર હકારમાં ડોકું હલાવ્યું.
"યોર ગુડ નેઇમ પ્લીઝ.."કલાસમાં પિન ડ્રોપ સાયલન્સ છવાઈ ગયું. પ્રસાદ સહિત આખો કલાસ આ રૂપકડા બુલબુલનું નામ સાંભળવા આતુર હતો..
પ્રસાદને વીંધી નાખતી નજરે જોઈને છોકરી ઉભી થઇ. એની કોરી ધબ આંખો અને ભાવ વિહીન ચહેરાને જોઈને ઘડીભર પ્રોફેસર છળી મર્યા. હમણાં એ પોતાનું નામ બોલશે એ આશાએ આખો કલાસે કાન સરવા કર્યા.
પુરી એક મિનિટ વીતી ગઈ..એ છોકરીની આંખોમાં પ્રોફેસરને આગની જ્વાળાઓ દેખાઈ..
"સીટ ડાઉન પ્લીઝ..ઇફ યુ ડોન્ટ વોન્ટ ટુ સે યોર નેમ..નો પ્રોબ્લેમ..!" પ્રસાદ નો સાદ,ઝીણો નાદ બની ગયો.
એ લેક્ચર દરમ્યાન એક બે વાર પ્રો. પ્રસાદે એ છોકરી સામે જોયું. અને જોયું કે તરત જ અડધી મિનિટ માટે મગજ પર અંધારું છવાઈ ગયું. લેક્ચર ભુલાઈ ગયું. કોણ જાણે, કેમ એની આંખોમાં કશું જ નહોતું, કેમ એનો ચહેરો ભાવ વિહીન હતો..
પ્રસાદને બીજા સ્ટુડન્ટને પૂછવાનું મન થયું કે તમને બધાને આ પહેલી બેન્ચમાં બેઠેલી છોકરી દેખાય તો છે ને ! કે પછી મને એકલાને જ...!
ભૂતપ્રેતની હોરર વાર્તાઓ એક બે વાર એમના વાંચવામાં આવી હતી !!
કલાસમાં આવતા વેંત નિખારે એ છોકરીને પહેલી બેન્ચમાં બેઠેલી જોઈ હતી.એક પળ માટે એ છોકરીએ નિખારની આંખોમાં એની આંખો પરોવી હતી. માત્ર એક જ પળ.. એ પળે નિખારના પેટમાં અજીબ સંવેદન ઉઠ્યું..એનું દિલ એક થડકારો ચુકી ગયું હોય એમ એને લાગ્યું. એ પળે એ છોકરીના હોઠ સહેજ થરકયા હોવાનું નિખારના નયનમાં નોંધાયું. ભાવવિહીન ચહેરા પર,ભરબપોરે આકાશમાં એક વાદળ રચાઈને વીંખાઈ જાય એમ કોઈ અનેરો ભાવ જન્મીને તરત જ વિલાઈ ગયો..એક મેઘધનુષ્ય એ ચારેય આંખોની ક્ષિતિજોમાં પળવાર માટે રચાયું.પાનખરની ઋતુ ઘડીક વસંત બની અને કોઈક આમ્રકુંજમાં કોયલનો મીઠો ટહુકો ગુંજયો.એ ટહુકો નિખારને અને એ નવા એડમિશનને ચોખ્ખો સાંભળાયો !!
એક પછી એક પ્રોફેસર આવ્યા અને ગયા.બધાએ પ્રથમ બેન્ચની પાનખરમાં બેઠેલી વસંતને જોઈને એનું ગુડનેઇમ પૂછ્યું.પણ એ કોરી ધાકોર આંખોએ દરેકને દઝાડયા. આ વિચિત્ર છોકરીએ રિસેસમાં પણ કોઈની "હાઈ..." નો જવાબ ન આપ્યો. અને જેવા લેક્ચર પુરા થયા કે તરત જ એ એનો થેલો લઈને ફટાફટ ચાલવા લાગી. કલાસના વિદ્યાર્થીઓ બહાર નીકળ્યા ત્યારે એ ક્યાં અલોપ થઈ ગઈ એની કોઈને સમજ ન પડી.
બીજા દિવસે સૌથી પ્રથમ આવનારી છોકરીઓના ગ્રુપે એ છોકરીને પ્રથમ બેન્ચમાં બેઠેલી જોઈ.એ કોઈ બુક વાંચતી હતી. પણ બુકને ખાખી પુઠું ચડાવ્યું હોવાથી એ કઈ બુક છે એ કોઈ જાણી શક્યું નહીં.
એક પછી એક સ્ટુડન્ટ પોતપોતાના
ગ્રૂપમાં આવવા લાગ્યા.એ છોકરીએ કોઈની સામે માથું ઊંચું કરીને જોયું નહીં. પણ નિખારના કદમોની આહટ એ ઓળખી ગઈ હોય એમ, નિખાર કલાસમાં પ્રવેશ્યો ત્યારે એણે બુકમાંથી નજર ઉંચકીને નિખારની આંખોમાં આંખો પરોવી. માત્ર એક ક્ષણ પૂરતી બન્નેની નજરો ટકરાઈ અને શું નું શું જાણે કે થઈ ગયું. અજીબ સ્પન્દન નિખારના પેટમાં ગલીપચી કરવા લાગ્યું..દિલની ધડકન તેજ થઈ ગઈ અને દરિયામાંથી એક વિશાળ મોજું દોડતું આવીને કિનારે પડેલી રેતીને તાણી ગયું..
આજે પ્રસાદ સહિત કોઈ પ્રોફેસરે ન્યુ એડમિશનનું નામ ન પૂછ્યું.પ્રસાદે તો એકપણ વાર એની સામું જોવાની હિંમત ન કરી.
પણ લન્ચ ટાઈમમાં બીજા પ્રોફેસરોને પૂછી તો લીધું જ કે સેકન્ડ યર બીકોમના કલાસ "એ" માં પહેલી બેન્ચ પર બેઠેલી "એ" તમે જોઈ ? થોડી વિચિત્ર લાગે છે નહીં ?
અને બધાએ એની વાતને સમર્થન આપ્યું ત્યારે એને 'હાશ' થઈ.
દિવસો સુધી આ સિલસિલો ચાલ્યો. છોકરી પળવાર માટે એક માત્ર નિખારને નિહાળે છે,એ વાતે કલાસના હવામાનમાં બદલાવ આણ્યો. પોતાના હાથમાં ન આવેલો નિખાર નામનો લાડવો આ નવી બલા ક્યાંક ઝૂંટવી જશે એવી દહેશત સુંદરી આલમમાં ફેલાઈ.
કલાસ પૂરો થયા પછી તરત જ નાસી જતી અને ક્યાંક અલોપ થઈ જતી આ છોકરીનું રહસ્ય કોઈ સમજી શકતું નહોતું.
એટલે હવે એ રહસ્ય ઉકેલવાનું એક નવું કામ કોલેજના સેકન્ડયર
ના વિદ્યાર્થીઓને સાંપડ્યું.
એક દિવસ કલાસની છોકરીઓ વહેલી આવીને પહેલી બેન્ચમાં બેસી ગઈ. બે ચાર છોકરાઓ કોલેજના બન્ને ગેટ પાસે ગોઠવાઈ ગયા. આ દેવી ક્યાંથી આવે છે અને ક્યાં અલોપ થઈ જાય છે એ શોધી કાઢવામાં આવ્યું.
કોલેજના સમય કરતાં પંદર મિનિટ વહેલી એક ઇનોવા ગાડી કોલેજના મેઈન ગેટ પાસે ઊભી રહી.એ ગાડીના તમામ કાચ એકદમ કાળા હતા,એ ગાડીમાંથી લાંબો ચોટલો ઝુલાવતી એ ઉતરી. કોઈની પણ સામે જોયા વગર એ સડસડાટ પોતાના વર્ગમાં ગઈ. આજે એની જગ્યાએ ત્રણ છોકરીઓ બેસી ગઈ હતી. ત્રણેયને એમ હતું કે આજે આ છોકરી કંઈક તો બોલશે જ..પોતાની દરરોજની જગ્યા માટે કદાચ ઝગડો પણ કરે..કદાચ પોતાનો પરિચય પણ આપે..
પણ એવું કંઈ જ ન થયું. ઊંચી અને બ્લુ સલવાર કુરતામાં સજ્જ એ છોકરી કંઈપણ બોલ્યા વગર પાછળની બેન્ચમાં બેસી ગઈ.
"હાઈ...ઇ..ઇ..'' એક ચકુએ પરિચય કેળવવા પૂછ્યું.
''----------" ભાવવિહીન કોરી ધાકોર આંખોમાંથી એકધારું તાકી રહેવા સિવાય કોઈ ઉત્તર ન મળ્યો.
"હેલો આઈ એમ સુહાની..સુહાની સુતરિયા.." સુહાનીએ શેકહેન્ડ કરવા હાથ લંબાવ્યો.
પેલી અવાચક છોકરીએ સુહાનીના હાથમાં પોતાનો કોમળ હાથ મુક્યો.એની લાંબી આંગળીઓમાં પહેરેલી સુંદર રીંગોની એકદમ નવીન પ્રકારની ડિઝાઇન જોઈને સુહાનીએ પૂછ્યું, "અરે વાહ..આ રિંગ્સ તો બહુ જ મસ્ત છે..ક્યાંથી લીધી..?"
"માત્ર રિંગ્સ જ નહીં એરીંગ્સ પણ એન્ટિક છે..અને આ જો હાથીદાતનું કડું..ઓ..માં..કેટલું મોંઘું હોય આ તો.." બધી છોકરીઓ આજે પેલીને ઘેરી વળી.
"તારું નામ શું છે...ઓહ તારા વાળ તો જો..કેટલા લાંબા છે..છેક કમર નીચે સુધી..હેં.. તું કયું તેલ વાપરે છે..અને આ મોજડી તે ક્યાંથી લીધી..અરે એ..ઇ તું કેમ કઈ બોલતી નથી...મુંગી છો..?"
"મુંગી છો..?" એ સવાલથી પેલીની આંખોમાં એકાએક ચોમાસુ બેઠું..એની કોરિકટ્ટ આંખો માંથી આંસુનો દરિયો છલકાયો.
હાથમાં રહેલા હેંકી વડે એણે એ આંસુને આવતા રોક્યા.અને ઉભી થઈને કલાસ બહાર નીકળી ગઈ.
બરાબર એ જ વખતે નિખાર લોબીમાં આવી રહયો હતો. એની મમ્મીને આપેલા વચન મુજબ કાલે રાત્રે જ એણે આ છોકરીનું વર્ણન કરીને, એને થતા ગલગલીયાની વાત મમ્મીને કરી હતી. આજ સુધી કોઈ પણ છોકરીને જોઈને આવું નહોતું થતું.
એની મમ્મીએ તરત જ કહ્યું હતું કે હા, હવે તારા દિલની ધરતી ઉપર ચોમાસુ બેઠું છે અને એ ચોમાસાના પહેલા વરસાદની હેલી થઈને એ છોકરી આવી પહોંચી છે,
એકવાર એને આપણા ઘેર લઈ આવ તો હું એને જોઈ લઈશ...
રડમસ ચહેરે એનો લાંબો ચોટલો ઝુલાવતી એ વાદળી સામેથી આવી રહી હતી.નિખારે પોતાની નજરમાં એને સમાવી..અને છલકાતી ગાગરમાંથી પાણી છલકે એમ એના ચહેરા પર સ્મિત છલકયું.પણ પેલીએ એ સ્મિતની છાલક ઝીલી નહીં.આપણે કોઈને સ્માઈલ આપીએ એનો પ્રત્યુતર ન મળે તો ખૂબ માઠું લાગી જતું હોય છે..બસ નિખારને પણ એવું જ માઠું લાગ્યું.એટલે એને પેલીને અટકાવી...
"હાઈ.. આઈ એમ નિખાર,નિખાર
પટેલ..કેમ આજે કલાસ નથી ભરવા..?"
રોજની જેમ જ એ ઘડીભર નિખારની આંખોમાં આંખ પરોવીને જોઈ રહી....જાણે કે એ આંખોથી નિખારને પી જવા ન માંગતી હોય !
પણ એની વાતનો જવાબ આપ્યા વગર જ થોડીવાર ઉભી રહીને ચાલવા લાગી. નિખાર એને જતી જોઈ રહ્યો. દસ ડગલાં જઈને એણે પાછું વળીને જોયું...અને નિખારના છલકાયેલા સ્મિતનો જવાબ આપ્યો સ્મિત ફરકાવીને !
નિખાર થીજી ગયો.ગજબનું એનું સ્માઈલ હતું.એના પગ આપોઆપ
પાછા વળ્યા અને એ છોકરીની પાછળ પાછળ ચાલ્યા.
કલાસની છોકરીઓ કલાસના દરવાજામાં ઉભી હતી..નિખારને પેલીની પાછળ જતો જોઈને એ ટોળું પણ નિખારની પાછળ ચાલ્યું.
કોલેજના દરવાજે બ્લેક કાચ વાળી બ્લેક ઇનોવા ગાડીનો પાછળનો દરવાજો ખુલીને એ છોકરીને ગળી ગયો.અને ઝાટકા સાથે ઇનોવા ગાડી ઉપડી.
નિખાર તે દિવસે એનું રેડ બુલેટ લઈને કોલેજ આવ્યો હતો.એણે પણ પાર્કિંગમાં જઈને બુલેટને સેલ માર્યો.(ઓટો સ્ટાર્ટ બુલેટ હતું ને !)
કલાસની છોકરીઓનું ટોળું પાછું ફરી ગયું.આજ બધા જ પ્રોફેસરો પહેલી બેન્ચ ખાલી જોઈને નવાઈ પામ્યા.
** ** ** ** ** ** ** ** ** **
વાર્તાની નાયિકાના નામ વગર હવે ક્યાં સુધી ચલાવશું ?
એ રૂપાળી અને ઉંચી છોકરીનું નામ વાચા હતું.સુરતથી પચાસ કિલોમીટર દૂરના શ્યામપુરા ગામમાંથી એ કોલેજ આવતી હતી.એ ગામની એક હજાર એકર જમીન અને ભવ્ય હવેલીના માલિક,જાગીરદાર જોરુભાની એકની એક લાડકી દીકરી હતી.પાણી માંગે તો દૂધ એના માટે હાજર હતું.ખૂબ જ ચપળ અને સુંદર વાચાને સુમધુર ગળું પણ કુદરતી બક્ષીશ તરીકે મળ્યું હતું. સવારમાં દાદીમાની બાજુમાં બેસીને ભક્તિગીત એના નાનકડા ગળામાંથી રેલાતું ત્યારે હવેલીના નોકરચાકર સહિત ગામના લોકોના પગ એ ભજન સાંભળવા થંભી જતા.વાચાનો સુમધુર સ્વર, પછી તો લોકજીભની વાહવાહી પર સવાર થઈને આખા પંથકમાં પ્રસિદ્ધ થયો હતો.
રૂપકડી અને વાચાળ વાચા સૌની લાડકી અને પરાણે વ્હાલી લાગે તેવી હતી.વાચા બારમું ભણીને તાલુકા કોલેજમાં ફર્સ્ટયર બીકોમમાં ભણતી હતી ત્યારે જોરુભાના દોસ્ત રવિરાજસિંહના એન્જીનીયર દીકરા પૃથ્વી સાથે એની સગાઈ કરવામાં આવી હતી.પૃથ્વી સાથે એ આ પૃથ્વી પરની સુંદર દુનિયામાં પગ માંડે એ પહેલાં એક ગોજારી ઘટના બની હતી. એક દિવસ વાડીમાં નાનકડા વાછડાને ઉપાડી જતા દીપડા પાછળ એ "ચારણકન્યા"ની જેમ લાકડી લઈને દોડી હતી (ઝવેરચંદ મેઘાણીની 'ચારણકન્યા' યાદ છે ને ?)અને એ વખતે દીપડાએ વાછડાને પડતો મૂકીને યુવાન અને સુંદર વાચા પર તરાપ મારી હતી. પણ એનો પંજો વાચાના શરીરને સ્પર્શે એ પહેલાં જોરુભાની બંધુકમાંથી નીકળેલી ગોળી એ દીપડાના કપાળમાં ધરબાઈ હતી.પણ દીપડાના પંજાનો એક ન્હોર વાચાના ગળા પર વીંજાયો હતો.પળવારમાં બેજાન થઈને પડેલા એ દીપડાની વિકરાળ આંખો અને હાથવેંત છેટું મોત જોઈને, વાચાના ગળામાંથી રાડ નીકળી ગઈ હતી. બસ, એ રાડ એનો છેલ્લો અવાજ હતો એના ગળામાંથી નીકલેળો એ અવાજ જોરુભાએ સાંભળ્યો હતો. એના ગળા પર થયેલો દીપડાના નખનો ઉજરડો સ્વરપેટી છેદતો ગયો હતો.જોરુભાએ પોતાના કાળજાના ટુકડાને બચાવી તો લીધો હતો પણ એ મધુર સુરે બજતી વીણાના તૂટેલા તારને ભલભલા ડોક્ટરો પણ સાંધી શક્યા નહોતા. અને વાચાળ વાચા, સાવ અવાચક બની ગઈ.
આ ગોજારી ઘટના પછી એ હમેંશા ચૂપ થઈ ગઈ.એને કારણે એક બીજી ઉપાધી પણ આવી પડી હતી.
વાચાની ભાવી સાસુએ આવી મુંગી વહુ લાવવાની ચોખ્ખી ના પાડીને સગપણ ફોક કરી નાખ્યું.
આમ, દરિયાની શાંત સપાટી પર સડસડાટ દોડી જતી નૌકા એકાએક ડૂબવા લાગે તેમ વાચાની જિંદગીની નૌકામાં પણ પાણી ભરાયું હતું.
બધું ભુલાવીને વાચાએ અભ્યાસનો રસ્તો લીધો હતો. અને સુરતની કોલેજમાં સેકન્ડ યરમાં એડમિશન લીધું હતું.પણ કોઈ એને મુંગી કહે એ એનાથી સહેવાતું નહોતું.
જોરુભાને પણ પોતાના મસ મોટા કારોબારને કારણે અનેક દુષમનો હતા. વાચા ઉપરાંત એમને બે દીકરાઓ પણ હતા. એ બન્ને અમદાવાદ એન્જીનીયરીંગ કોલેજમાં ભણતા હતા.
પોતાના ખતરનાક દુષમનોથી વાચાને સુરક્ષીત રાખવા એમની ઇનોવા દરરોજ વાચાને કોલેજ મુકવા આવતી. કોલેજનો સમય પૂરો થાય ત્યાં સુધી એ ગાડીમાં સાથે આવેલા જોરુભાના બે પઠ્ઠાઓ કોલેજની બહાર બેસતાં.
કોઈપણ વ્યક્તિ ગાડીનો પીછો કરે અથવા કોલેજમાં વાચાને કોઈ હેરાન કરે કે કોઈ છોકરો એની છેડતી કરે તો એના હાથપગ ભાંગી નાખવાનો આ બે પઠ્ઠાઓને ઓર્ડર હતો. વાચાનું એ સુરક્ષા કવચ હતું.
વાચાનું મીઠું મધ જેવું સ્મિત જીલીને એનું નામ પૂછવા એની પાછળ ચાલેલા નિખારે એને બ્લેક ઇનોવામાં બેસી જતી જોઈ. એ ક્યાંથી આવે છે એ જાણવાની એની આતુરતા, તાપણામાં ઘી નાંખતા થતા ભડકાની જેમ એકાએક ભડકી હતી. તરત એણે પોતાના રેડ બુલેટને સેલ મારીને પુરપાટ જતી ઇનોવા પાછળ લીધું હતું.શહેર વટાવીને એ ઇનોવા ગામડાના લોકલ હાઇવે પર ચડી ત્યારે એના ડ્રાઇવરે સાઈડ મીરરમાં ગાડી પાછળ રેડ બુલેટ લઈને આવતો ગોગલ્સધારી યુવાન જોયો હતો.
"કોઈ હીરો ગાડીનો પીછો કરે છે, વિહા..." ગાડીના ડ્રાઇવર ઈસાએ પોતાના જોડીદાર વિહાને કહ્યું.
ઇસો અને વિહો, જોરુભાના વરસો જુના, ખાસ વિશ્વાસુ માણસો હતા, વાચાને એ બન્ને પોતાની બહેન કરતા પણ વિશેષ માનતા હતા.
"કુણ સે..? ગાડીને મીઠીકુઈના વળાંકમાં સાઈડમાં ઉભી રાખ, એટલે ખંખેરી લઈએ.." વિહાએ પાછળ ફરીને જોતા કહ્યું.
એ સાંભળીને વાચાએ પણ પાછળના કાચમાંથી દૂર રસ્તા પર બુલેટ લઈને આવતા યુવાનને જોયો.પણ એ નિખારને ઓળખી શકી નહીં.
થોડીવારે મીઠીકુઈના વળાંક પર ઇનોવા ઉભી રહી. નિખારે એ જોયું, એટલે એણે પણ બુલેટ ધીમું પાડ્યું. ઇસો અને વિહો ખૂબ જ ખંધા અને ચાલક બંદાઓ હતા. દુષમનની ચાલને એ લોકો ખૂબ સમજતા.પાછળ આવતું વાહન ખરેખર પાછળ આવે છે કે પીછો કરે છે એ બાબત,તરત જ પારખી લેતા. જોરુભાની દીકરીની તમામ જવાબદારી તેમના શિરે હતી. વાચાનું રૂપ જોઈને એની પાછળ આવી રહેલા છોકરાના હાથપગ આ સુમસામ સડક પર ભાંગી નાખવા એ એમના માટે થાળીમાં પાપડ ભાંગવા જેટલું સરળ હતું.
વિહાએ સિટની નીચે પડેલી ડાંગ ખેંચી.અને રોડના કિનારે જામેલા તોતિંગ વડના થડની પાછળ લપાયો.ઇસો શાંતીથી ડ્રાઇવર સીટ પર બેસી રહ્યો.વાચા ગાડીનો કાચ ઉતરીને રોડ પર જોઈ રહી. વળાંકને કારણે પાછળ આવતા બુલેટનો અવાજ આવી રહ્યો હતો.પણ બુલેટ દેખાતું નહોતું. જેમ જેમ એ અવાજ નજીક આવતો ગયો તેમ તેમ ડાંગ પર વિહાના હાથની પકડ મજબૂત થતી ગઈ.અને વાચાના દિલની ધડકન તેજ થતી ગઈ. આ પહેલા પણ, વાચાને છેડવા બદલ ઘણાંના હાથપગ આ ઈસા અને વિહાએ ભાંગી નાખ્યા હતા.
એકાએક વાચા ગાડીમાંથી દોડી. વળાંક વળીને,બુલેટ પર ગોગલ્સ પહેરીને આવી રહેલા નિખારને એણે ઓળખ્યો.વાચાને જોઈને જે સંવેદના, ગલીપચી નિખારને થતી હતી એ જ લાગણી વાચાને પણ થતી હતી..
વાચા દોડીને વિહાને રોકે ત્યાં સુધીમાં મોડું થઈ ગયું હતું. વાચાને ગાડીમાંથી ઉતરીને વિહા તરફ દોડતી જોઈને ઇસો પણ દોડ્યો હતો.વાચા બોલી શકતી હોત તો રાડ પાડીને એણે વિહાને રોક્યો હોત. વિહાએ નિખારનું બુલેટ પાસે આવ્યું ત્યારે એકાએક ઝાડ પાછળથી નીકળીને લાકડી વીંજી હતી. નિખાર કંઇ સમજે એ પહેલાં જ એની છાતી ઉપર લાકડીનો પ્રહાર થયો હતો.અને એનું બેલેન્સ બગડ્યું હતું અને બુલેટ પરથી એ ફંગોળાઈને રોડ પર પડ્યો.અને બુલેટ સીધું જ ઇનોવા તરફ ફંટાઈ ને ધડાકા સાથે ઇનોવા સાથે અથડાયું હતું. વાચા અને ઇસો પણ એ બુલેટને આવતું જોઈને સાઈડ પર ખસી ગયા.
નિખાર રોડ પર પડીને ઝડપથી ઉભો થયો હતો. પાછળ કોઈ વાહન આવતું હોત તો એ કચડાઈ જ ગયો હોત, પણ રસ્તો સુમસામ હતો અને વિહાએ એ તકનો જ લાભ લીધો હતો.
ડાંગ વીંજતો વિહો, ઉભા થયેલા નિખારને મારવા ધસ્યો હતો.ફરીથી એ લાકડીનો ઘા કરે એ પહેલાં જ નિખાર ઉભો થઇ ગયો.અને દોડીને વિહાના હાથમાં રહેલી એ ડાંગ પકડીને ખેંચી.અને સાથે જ વિહાના બે પગ વચ્ચે જોરથી લાત મારી. વિહાની રાડ ફાટી ગઈ,ડાંગ છોડીને બન્ને હાથ, બે પગ વચ્ચે દબાવીને બેસી પડ્યો. નિખારે એના વાંસા પર લાકડીનો ઘા કર્યો. એ જોઈને ઇસો દોડ્યો.એને આવતો જોઈને નિખારે એની તરફ ધસ્યો. ઇસો એ લાકડી પકડે એ પહેલાં જ નિખારે એના માથામાં લાકડીનો ઘા કર્યો.ઈસાની આંખે અંધારા આવી ગયા.એનું માથું પણ ફૂટ્યું. છતાં એને નિખારને કમરેથી પકડ્યો. નિખારે હાથની કોણી ઇસાના બરડામાં જોરથી મારી. ઇસો બેવડ વળીને નીચે પડ્યો. નિખારે દૂર હટીને ફરી એને મારવા ડાંગ ઉગામી. એ જ વખતે વાચાએ એનો હાથ પકડ્યો અને માથું નકારમાં હલાવ્યું.
"આ બેઉ તારા ભાઈ છે ? મને શું કામ મારવા માંગતા હતા ?" નિખારે વાચાને પૂછ્યું.એના ગુસ્સાનો પાર રહ્યો નહોતો. નિયમિત જીમમાં જઈને બનાવેલું સિક્સપેક બોડી આજ બરાબર કામમાં આવ્યું હતું.
ફરીવાર વાચાએ માથું ધુણાવ્યું.
"તો કોણ છે..અને તું કોણ છો ? કેમ કાંઈ બોલતી નથી..મને મારવા માટે જ અહીંયા ઉભા હતા તમે લોકો ?"
"ભાઈ, અમને માફ કરો..અમે જોરુભાના માણસો છીએ..અને આ વાચાબેન એમના દીકરી છે, અમે એના બોડીગાર્ડ છીએ, કોઈ પણ માણસ વાચાબેનનો પીછો કરે તો એના હાથપગ ભાંગી નાખવાનો અમને હુકમ છે, પણ તમે અમારા માથાના નીકળ્યા.."
''જોરુભા ? કોણ જોરુભા ?"
નિખારે પૂછ્યું.
"જોરુભાને તું નો ઓળખે ભાઈ, પણ હવે જો તું આ વાચાબેન હારે કંઈ આડું અવળું કરતો નહીં, નકર અમે તને જીવતો નહી છોડીએ.."
વિહાએ કણસતા કણસતા કહ્યું.
નિખારને હસવું આવ્યું. "બે માંથી એકેયને ઉભા થવાનો તો વેંત નથી અને મને મારી નાખવાની વાત કરે છે.."કહીને એ હસી પડ્યો. વાચા પણ હસવા લાગી.પેલા બન્ને લાચાર થઈ નિખારને તાકી રહયા.
"ઠીક છે, હું તમારા જોરુભાને ઓળખવા નથી માંગતો. પણ આ છોકરીને ઓળખવા માંગતો હતો..
હું એની સાથે કોલેજમાં છું, ચાલો હું તમારી વ્યવસ્થા કરું છું.." એમ કહી નિખારે 108 ડાયલ કરીને એમ્બ્યુલન્સ બોલાવી. અને વાચાને કહ્યું, "તમે મારી સાથે કોલેજ આવવા માંગતા હોવ તો ચાલો..કહેતા હોવ તો હું તમારા ગામ તમને છોડી જઉં..''
વાચા નિખારને જોઈ રહી. હજુ નિખારને ખ્યાલ નહોતો કે વાચાને વાચા નથી..
નિખારે ઇનોવા પાસે પડેલું બુલેટ ઉભું કર્યું.એને પણ વિહાએ કરેલો લાકડીનો ઘા બરાબર વાગ્યો હતો. બુલેટને સેલ મારીને ચાલુ કર્યું અને વાચા તરફ જોયું..વાચા ગાડીમાં જઈને બેઠી હતી.વિહાએ એના ખિસ્સામાંથી મોબાઈલ કાઢીને કોઈને ફોન કર્યો.અને ઇસો એનું માથું પકડીને બેઠો હતો..
"ભાઈ તું જા..જ્યાં જતો હોય ત્યાં, પણ ફરીવાર વાચાબેનનો પીછો કરતો નહીં..'' વિહાએ નિખારને કહ્યું.
નિખાર એની સામે જોયા વગર ગાડીમાં બેઠેલી વાચા પાસે ગયો. એને જોઈ વાચએ સ્મિત રેલાવ્યું. અને એક ચિઠ્ઠી આપી.નિખારે એ ચિઠ્ઠી લઈને ઝડપથી ખોલી..
"તું હવે અહીંથી જલ્દી જતો રહે..
વિહાએ મારા બાપુને ફોન કરી દીધો છે એટલે બીજા માણસો હમણાં આવી જશે..શક્ય હોય તો થોડા દિવસ કોલેજ આવતો નહીં
પ્લીઝ..મારું નામ તો તને ખબર જ છે..મારો મોબાઈલ નંબર 95860##### છે..વાચા.."
"પણ હું કોઈથી ડરતો નથી...તું કેમ કાંઈ બોલતી નથી.."નિખારે વાચાની મુગ્ધ આંખોમાં જોઈને કહ્યું.
વાચાએ નિખાર પાસેથી ચિઠ્ઠી પાછી લઈને એમાં ફરી કંઈ લખ્યું.
(ક્રમશ :)
